Взаимното отричане таи
нетленните безумства на душите.
С годините отчаяно поим
продъненото гърло на мечтите.
Летаргията сграбчила кръста,
на който се облягаме за малко,
оголва всеки ден под плесента
следите на бездушието жалко.
Предрешените мисли трополят
във утрото на сетните признания.
Дали да търсим в нас обратен път,
когато сме самото окаяние...?
Камен Николов
Няма коментари:
Публикуване на коментар